Prolog

Lily,

w Twoim życiu nic się nie udaje, w jednej chwili tracisz wszystko - szczęście, nadzieję i prześladuje Cię jeden obraz - mężczyzny, którego kochasz, a z którym nie możesz być. Znasz to uczucie? Głupie pytanie, oczywiście, że tak. Nigdy nie myślałam, że mi też się to przytrafi. Jest... inaczej, ale jednak jesteśmy podobne. Trochę.

        Czasem zastanawiam się, czy aby pisanie listów do Ciebie nie jest głupotą. Wiem, że nie żyjesz, ale wciąż ciężko mi się z tym pogodzić. Wydaje mi się, że to nie może być prawda. Mówiłaś, że będziemy razem zawsze, pamiętasz? Złożyłaś przysięgę, gdy byliśmy jeszcze dziećmi. A przysięgi się nie łamie, prawda? 

       Wciąż liczę, że mi pomożesz, mam nadzieję, że możesz to zrobić. Tak, na pewno możesz. Wciąż trzymam tę kartkę, gdy na nią patrzę przypominam sobie, jakie kiedyś to wszystko było proste.

        Możemy wszystko.

        Powoli tracę w to wiarę. Jest bardzo źle, chyba to wiesz, mówiłam, że zawsze będę w to wierzyć. I była to prawda, przynajmniej do teraz. 

        Zawsze. Głupia byłam, przecież to tylko jedno słowa. A co może zmienić jedno słowo? No właśnie, nic. Trzeba mieć nadzieję. Niestety już ją straciłam.

        Brakuje mi Ciebie. Chciałabym, żebyś tu była, z drugiej strony jednak zazdroszczę Ci, że nie musisz dłużej męczyć się, żyjąc. 

        Chyba niedługo się zobaczymy.

Tęsknię,

Leila